Ken je dat? Er overkomt je iets waarvan je niet wilt dat het gebeurt en achteraf blijkt het een cadeautje.
In de sneeuw sta ik te genieten van het uitzicht. Ik voel iets van achteren tegen mij aan schuiven. Heel langzaam gaat het. Vier ski’s in elkaar, mijn benen in een rare draai, een harde klap en daar lig ik. “Kom je nou nog overeind?” vraagt mijn vriendin. Dat wil ik wel maar dat gaat niet. “Het is vast niet ernstig hoor,” zeg ik nog tegen mijn dochter. Ik blijk een gebroken bekken te hebben en moet acht weken lang liggen. Mijn eerste gedachte is: onmogelijk! Ik heb een leven, mijn werk, mijn gezin, mijn afspraken. De ontkenningsfase heet dat. Het blijkt wel degelijk mogelijk.
Helen als vanzelf
Als ik thuiskom, huil ik van blijdschap. Ik mag weer in mijn eigen bed slapen. Ook heb ik pijn en voel ik me onderuit geslagen. Ik ben teleurgesteld in mijzelf en mijn lichaam. Terwijl ik hiermee worstel, laat mijn man onverwacht zijn zorgzame kant zien. Hij tilt me van en naar de badkamer. Hij brengt me wekenlang mijn ontbijtjes. Hij zet de lunchpakketjes klaar en kookt ons avondeten. Onze dochter leert hoe de was-en afwasmachine werken en waar de groenteboer en de bakker zitten. Mijn werk wordt overgenomen. Alles draait gewoon door. Ik blijk niet onmisbaar. Een pijnlijk en ook mooi inzicht. Het geeft me ruimte om te ervaren wat is en niet is. En helderheid in wat ik graag wil. En mijn lichaam heelt. Als vanzelf.
Mijn hart volgen
Langzaam mag ik weer beginnen met lopen. Ik leer op mijn eigen benen te vertrouwen in alle opzichten. Ik besef meer dan ooit hoe kostbaar en krachtig tegelijk mijn lichaam is. De lentezon schijnt als ik voor het eerst weer op de fiets stap. Mijn dochter en ik kijken elkaar aan en glimlachen. “Je kan dit, mam,” zegt ze. En terwijl we daar fietsen door het park, weet ik dat ik mijn werkgever zal bellen om mijn baan op te zeggen. Ik ga mijn hart volgen en die ene opleiding doen in Den Haag: de Opleiding voor Massage en Bewustwording. Ik heb de tijd en ruimte gekregen om te voelen waar ik nou echt blij van word. En zo blijkt mijn ski ongeluk een cadeautje.
En voor jou? Wat waren de minder leuke situaties als je zo terugkijkt, waar onverwacht iets heel moois uit kwam?
